Εκείνα τα ταξίδια … του ΝΟΕΜΒΡΗ

[yasr_overall_rating size=”medium”]

Πόσες φορές στο πέρασμα των χρόνων, αναπολήσατε κάποια ταξίδια…
Πόσες φορές τις νύχτες, κλείσατε τα μάτια και ξαναγυρίσατε σε ένα χτες… που αν και φαντάζει τόσο μακρινό, εσείς το κρατάτε ζωντανό;
Πόσες φορές χαμογελάσατε, δακρύσατε, σε ανύποπτη στιγμή , στο άκουσμα μιας χωράς, μιας πόλης, μιας μουσικής, μιας γεύσης, μιας μυρωδιάς…
Φωτογραφίες, ρούχα, αντικείμενα, αναμνήσεις, πόσες φορές σας ταξίδεψαν και θα σας ξαναταξιδέψουν σε αυτό το «χτες» που εσείς συνεχίζετε να το ζείτε στο σήμερα.
Ακόμα και οι μήνες συνδέονται με το χρώμα εκείνων των ξεχωριστών και ανεξίτηλων ταξιδιών.
Εμένα μ’αρέσουν τα ταξίδια του ΝΟΕΜΒΡΗ.
Έχουν λιακάδες και άρωμα από βροχερές μέρες.
Έχουν τριαντάφυλλα και κυκλάμινα.
Έχουν γλαροπούλια και σπουργίτια.
Έχουν τη ζωή και το θάνατο, αλήθειες και ψέματα, γέλια και κλάματα.
Έχουν μουσική από βιολί και ζεστό καφέ, προορισμό και αδιέξοδο.
Θέλω να γεμίσω μια βαλίτσα και να πάω να φορτώσω ξανά, χρώματα και μυρωδιές.
Να βραχώ για να ξεπλύνω ότι πονάει και ότι στοιχειώνει.
Να ακούσω τον ήχο από το γέλιο μου και να αφεθώ στο σουλατσάρισμα νέων στιγμών.
Να αδειάσω τις ντουλάπες της ψυχής, από τα ξεθωριασμένα πανωφόρια και να κρεμάσω τα καινούρια της ρούχα.
Θέλω να περπατήσω σε πλακόστρωτα σοκάκια και να πιω, μέχρι να ζαλιστώ, για να αποδεσμεύσω το χτες από εμένα και εμένα από αυτό.
Δεν θέλω πια ταξίδια μυαλού, είναι εικονικά και μυρίζουν προδοσία και ανικανοποίητο.
Η ζωή, είναι στιγμές.
Και τις στιγμές πρέπει να τις ζεις και να τις μοιράζεσαι, και όχι να τις σκέφτεσαι, ή να τις φαντάζεσαι.
Είναι λίγοι οι άνθρωποι που κάποτε ταξιδεύουν μαζί σου, και τολμούν να ξαναταξιδέψουν, που τολμούν να τρυπώσουν στα σοκάκια και να μοιράσουν τριαντάφυλλα, να ταΐσουν τα σπουργίτια και να βραχούν, γιατί φοβούνται να λερώσουν τα ξεθωριασμένα ρούχα της ζωής τους.
Βλέπεις … Τα ταξίδια είναι το ρίσκο στο βόλεμα, μιας τυπικής στατικής εικονικής ζωής.
Κάποιοι άνθρωποι μοιάζουν με αγάλματα.
Ναι, έχουν την ανοχή της πέτρας, το παράστημα της αγεροσύνης, την επιβλητικότητα της εντύπωσης, το καλοσχηματισμένο της τέχνης, το αψεγάδιαστο φαίνεστε.
Όμως δεν παύουν να είναι αγάλματα, που δεν μπορούν να μετακινηθούν, να ζήσουν, να ρισκάρουν, να γευτούν, να μυρίσουν, να νιώσουν,  να ταξιδέψουν ξανά και ξανά.
Τα ταξίδια του ΝΟΕΜΒΡΗ είναι από τα πιο μαγικά. Μια βαλίτσα, μια απόφαση φτάνουν, για να γευτείτε την πραγματική ΖΩΗ!
Τολμήστε όσοι αντέχετε λοιπόν….

Μαρία Β.