ΚΑΙ ΑΡΓΗΣΑΜΕ…

Κι έρχεται η στιγμή που αδειάζεις.
Δύσκολη στιγμή… αλλά και λυτρωτική για την συνέχεια.
Προσπαθείς καιρό να ξεκολλήσεις από μία ρουτίνα βαριά και ακλόνητη.
Έχεις λες τους ανθρώπους σου, που μαζί τους μοιράζεσαι το βάρος σου.
Επενδύεις σε ανθρώπινες συμπεριφορές και υποστάσεις.
Προσπαθείς  να απομακρύνεις την οσμή της σαπίλας.
Μερικούς ανθρώπους τους θυμάσαι από χρόνια.
Άλλοι έρχονται και σου αλλάζουν τη ζωή για λίγο,  στην ουσία μέχρι να αλλάξουν τη δική τους ζωή .
Περαστικούς του λένε…
Κάποιοι ήρθαν να σ’ αγαπήσουν άνευ όρων… κάποιοι με τους δικούς τους όρους!
Μοιράζεσαι με τους «από μηχανής» ανθρώπους, γέλια, κλάματα, σιωπές.
Και ξαφνικά μένουν μόνο οι σιωπές κι εσύ.
Γιατί τελικά τόσο καιρό, το  ζούσες μόνος σου.
Όχι απλά δεν είσαι μέσα στις ανάγκες και τις προτεραιότητες τους, αλλά ούτε για ένα 5λεπτο.
Ήσουν ένα εναλλακτικό, προσωρινό αποκούμπι, για να γεμίζουν τα κενά που δεν άντεχαν στο πετσί τους.
Το δικό σου κρασί στράγγιξε και το νέο μπουκάλι για αυτούς έχει νέα ΕΤΙΚΕΤΑ.
Οι αληθινοί φίλοι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα τους ενός χεριού.
Είναι πάντα εκεί, όχι σαν πατερίτσα, όχι με λόγια, όχι στα γλέντια.
Είναι εκεί σας υπαρκτά πρόσωπα, σας παρουσίες, σαν αγκαλιά, σαν προτεραιότητα τους.
Σπάνιοι και ακριβοί.
Όμως είσαι κι εσύ που έχεις την ευθύνη.
Τους επέλεξες, τους πίστεψες, τους άφησες να σε αφήσουν.
Ξεκόλλα, δεν είναι η πρώτη φορά ούτε η τελευταία που σου συμβαίνει, να συναντάς  αυτή την φάρα των ανθρωπομελισσών.
Εσύ θα ξαναφτιάξεις νέκταρ σαν λουλούδι…
Αυτοί αφήνουν το μέλι όμως;
Βουλιάζεις στο δικό σου τίποτα.
Έτσι νιώθεις ε;
ΌΧΙ, κάνεις λάθος.
Το τίποτα είναι αυτοί φίλε μου.
Αυτά τα βαμπίρ.
Αυτοί με τις τόσες δικαιολογίες, που ξαφνικά σου λένε:
«Μου έλειψες, χαθήκαμε..»….
Τότε απλά απάντησε τους:
«Και αργήσαμε… πάρε τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία. Η Ελλάδα έχει πολλές από αυτές»!
Καλή Ανάσταση σε όλους βρε παιδιά.
Ανάσταση αξιών, ήθους, σεβασμού, ψυχής, μυαλού, συνείδησης, ανθρωπιάς!
Και υγεία σε όλο τον κόσμο!!

Μαρία Β.