ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ…

Ήταν ένα ταξίδι το 2013.
Ένα ταξίδι με τον μπαμπά μου (που ήταν και το τελευταίο του…το τελευταίο μας).
Από τις πιο όμορφες βραδιές που είχαμε περάσει…
Μιλούσαμε ατελείωτες ώρες, πραγματικά σαν κολλητοί για απίστευτα πράγματα.
Κάποια στιγμή κι αφού η ώρα είχε φτάσει 3 το πρωί, τον ρώτησα αν νυστάζει να πάει, να ξαπλώσει.
Η νύχτα είχε μια γαλήνη… το ίδιο και η θάλασσα…
Μου απάντησε: Όχι δεν νυστάζω, έλα να παίξουμε ένα Χαρτάκι.
Χαμογέλασα κι αυθόρμητα τον ρώτησα:
Μπαμπά, δεν σε έχω ρωτήσει ποτέ, γιατί σου αρέσει τόσο πολύ η τράπουλα;
Η απάντηση του, άμεση και παράξενη, που αν και δεν ξαφνιάζομαι εύκολα… ξαφνιάστηκα.
Μου αρέσει, μου είπε, γιατί μου αρέσει η ζωή!
Τί εννοείς, τον ρώτησα.
Αγάπη μου, μου είπε,  η τράπουλα είναι ΜΙΑ… και η ζωή ΜΙΑ κι αυτή!
Με την τράπουλα παίζεις πολλά παιχνίδια, όπως και η ζωή παίζει πολλά παιχνίδια.
Η τράπουλα έχει επίσης πολλά φύλλα και στη ζωή συναντάς πολλούς ανθρώπους.
Η τράπουλα έχει δύο μπαλαντέρ που αυτά σε βοηθάνε να κερδίσεις.
Στη ζωή σου να θυμάσαι, ότι πραγματικούς ανθρώπους να κερδίσεις στη ζωή σου, θα είναι ένας, δύο…
Η τράπουλα έχει και τέσσερις άσσους.
Το ίδιο και στη ζωή.
Αν χάσεις μια φορά, θα ξέρεις ότι σου μένουν άλλες τρεις ευκαιρίες.
Στο κάθε παιχνίδι με την τράπουλα, γνωρίζεις τον συμπαίχτη που έχεις απέναντί σου, αν ξέρεις να παίζει έντιμα, αν μπλοφάρει, αν κλέβει.
Αυτό είναι και το παιχνίδι στη ζωή με τους ανθρώπους που θα βρεθούν απέναντί σου.
Σε κάθε παιχνίδι της τράπουλας… σε κάθε παιχνίδι της ζωής, δύο πράγματα θα συμβαίνουν πάντα, αν αποφασίσεις να παίξεις.
Ή, τα παίζεις όλα για όλα και ρισκάρεις.. ή.. πας πάσο και φεύγεις…
Τον κοιτούσα… τον άκουγα και χαμογελούσα από θαυμασμό και υπερηφάνεια… και τότε τον ξαναρώτησα:
Μπαμπά, εγώ τι να κάνω στη ζωή μου… να ρισκάρω.. ή.. να πάω πάσο;
Μου χαμογέλασε και είπε: Αξιολόγησε τον συμπαίχτη σου παιδί μου.
Αν αξίζει… να ρισκάρεις.
Αν δεν αξίζει… και πάλι να ρισκάρεις.
Και ξέρεις γιατί σου λέω, να πάρεις το ρίσκο σου και στις δύο περιπτώσεις;
Γιατί αν αξίζει ο συμπαίκτης σου, αξίζει και το ρίσκο σου.
Αν πάλι δεν αξίζει ο συμπαίκτης σου.. εσύ και πάλι θα είσαι περήφανη, που είχες την ψυχή να ρισκάρεις και θα δεις τον συμπαίκτη σου… από μόνος του, να πηγαίνει πάσο και να αποχωρεί…
Λοιπόν… τι θα γίνει θα παίξουμε;
Ναι μπαμπά, θα παίξουμε… και σήμερα… και αύριο… και κάθε μέρα…
Το μεγαλύτερο μάθημα ΖΩΗΣ για εμένα, μέσα σε ένα τόσο μικρό ταξίδι…
Μπαμπά… κι αν το’ χασα λίγο… είμαι εδώ και ΞΑΝΑΠΑΙΖΩ, με ρίσκο μπαμπά κι ας πάνε οι άλλοι … πάσο… όχι εγώ, όπως μου έμαθες… όπως με ήθελες πάντα…
Έχω χάσει τρεις ΑΣΣΟΥΣ… έχω ακόμα έναν…
Σ’ ευχαριστώ μπαμπά… γι’ αυτό που ήσουν… γι’ αυτό που είμαι!!

Μαρία Β.